Τα απάτητα βουνά πάντα περιμένουν

Κάθε μέρα είναι μια νέα μέρα και μπορούμε να κάνουμε μια καινούργια αρχή, να πραγματοποιήσουμε τις πιο τρελές μας επιθυμίες, τις περισσότερες φορές δεν χρειάζονται ούτε χρήματα ούτε θυσίες για να γίνει αυτό, όμως συνεχώς αναβάλουμε τα όνειρα μας λες και η μόνη αλήθεια στην ζωή δεν είναι ο θάνατος …
Βουλιάζουμε ολοένα στην θαλπωρή της καθημερινότητας και της ασφάλειας που προσφέρει η έλλειψη ακραίων συναισθημάτων και ζούμε σε φόντο ασπρόμαυρο μια άθλια σαπουνόπερα …
Το λοιπόν, μπορείς να ζεις την ζωή σου ανατρέποντας την γύρω σου τάξη και ξαφνιάζοντας τον εαυτό σου …
… αρκεί να περάσεις την γραμμή, την γραμμή που είναι πάντα εκεί … να σε χωρίζει από τα απάτητα βουνά που σε περιμένουν …




Artist: Manowar
Album: Sign Of The Hammer
Year: 1984
Title: Mountains

So tall, silent against the sky
Up through the clouds, where eagles fly
Wind and rain beat down on one so strong
They cut but never change, what stood so long

Tall as a mountain, I'm gonna tear through the sky
Life's for the taking
Like a man is a mountainside
Greatness waits for those who try
None can teach you, it's all inside
Just climb

I'm in the ground, I'm in the air, I'm all
I live in the hearts of all men
I'm the call to greatness
Not all can hear
I awaken the creator, in those who dare
And the day will come, when we all must die
And enter the mountainside

Tall as a mountain, I'm gonna tear through the sky
Life's for the taking
Like a man is a mountainside
Greatness waits for those who try
None can teach you, it's all inside
Just climb

I have no fear
Death and glory
Both draw near
Like a man is a mountainside
Greatness waits for those who try
None can teach you, it's all inside
Just climb

Video at:
http://www.youtube.com/watch?v=juHuFWMXfag

Lyrics at:
http://www.lyricsmania.com/lyrics/manowar_lyrics_2119/sign_of_the_hammer_lyrics_5629/mountains_lyrics_66524.html

Προς μανιοκαταθλιπτικοκουλτουριάρηδες ...

«Φαίνεται πια πως τίποτα – τίποτα δεν μας σώζει…» ΚΑΙΣΑΡ ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ

… ναι καλά, σας έχω νέα: Καίσαρες, μπαρκάρουμε!



… και μια πολύ καλή προσέγγιση: http://jkpant.blogspot.com/2009/02/blog-post.html

ΓΡΑΜΜΑ ΣΤΟΝ ΠΟΙΗΤΗ ΚΑΙΣΑΡΑ ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ
Ξέρω εγώ κάτι που μπορούσε, Καίσαρ, να σας σώσει.
Κάτι που πάντα βρίσκεται σ’ αιώνια εναλλαγή,
κάτι που σχίζει τις θολές γραμμές των οριζόντων,
και ταξιδεύει αδιάκοπα την ατέλειωτη γη.
Κάτι που θα ‘κανε γοργά να φύγει το κοράκι,
που του γραφείου σας πάντοτε σκεπάζει τα χαρτιά.
να φύγει κρώζοντας βραχνά, χτυπώντας τα φτερά του,
προς κάποιαν ακατοίκητη κοιλάδα του Νοτιά.
Κάτι που θα’ κανε τα υγρά, παράδοξά σας μάτια,
που αβρές μαθήτριες τ’ αγαπούν και σιωπηροί ποιηταί,
χαρούμενα και προσδοκία γεμάτα να γελάσουν
με κάποιο τρόπο που, ως λεν, δε γέλασαν ποτέ.
Γνωρίζω κάτι, που μπορούσε, βέβαια, να σας σώσει.
Εγώ που δε σας γνώρισα ποτέ… Σκεφτήτε… Εγώ.
Ένα καράβι… Να σας πάρει, Καίσαρ… Να μας πάρει…
Ένα καράβι, που πολύ μακριά θα τ’ οδηγώ.
Μιά μέρα χειμωνιάτικη θα φεύγαμε.
– Τα ρυμουλκά περνώντας θα σφυρίζαν,
τα βρωμερά νερά η βροχή θα ράντιζε,
κι’ οι γερανοί στους ντόκους θα γυρίζαν.
Οι πολιτείες ξένες θα μας δέχονταν,
οι πολιτείες οι πιό απομακρυσμένες
κι’ εγώ σ’ αυτές αβρά θα σας εσύσταινα
σαν σε παλιές, θερμές μου αγαπημένες.
Τα βράδια, βάρδια κάνοντας, θα λέγαμε
παράξενες στη γέφυρα ιστορίες,
γιά τους αστερισμούς ή γιά τα κύματα
γιά τους καιρούς, τις άπνοιες, τις πορείες.
Όταν πυκνή ομίχλη θα μας σκέπαζε,
τους φάρους θε ν’ ακούγαμε να κλαίνε
και τα καράβια αθέατα θα τ’ ακούγαμε,
περνώντας να σφυρίζουν και να πλένε.
Μακριά, πολύ μακριά να ταξιδεύουμε,
κι’ ο ήλιος πάντα μόνους να μας βρίσκει.
εσείς τσιγάρα «Κάμελ» να καπνίζετε,
κι εγώ σε μια γωνιά να πίνω ουϊσκυ.
Και μιά γριά στο Αννάμ, κεντήστρα στίγματος,
– μιά γριά σ’ ένα πολύβουο καφενείο
–μιά αιμάσσουσα καρδιά θα μου στιγμάτιζε,
κι’ ένα γυμνό, στο στήθος σας, κρανίο.
Και μιά βραδιά στη Μπούρμα, ή στη Μπατάβια
στα μάτια μιάς Ινδής που θα χορέψει
γυμνή στα δεκαεφτά στιλέτα ανάμεσα,
θα δήτε – ίσως – τη Γκρέτα να επιστρέψει.
Καίσαρ, από ένα θάνατο σε κάμαρα,
κι’ από ένα χωμάτινο πεζό μνήμα,
δε θα ‘ναι ποιητικώτερο και πι’ όμορφο,
ο διάφεγγος βυθός και τ’ άγριο κύμα;
Λόγια μεγάλα, ποιητικά, ανεκτέλεστα,
λόγια κοινά, κενά, «καπνός κι αθάλη»,
που ίσως διαβάζοντας τα να με οικτείρετε,
γελώντας και κουνώντας το κεφάλι.
Η μόνη μου παράκληση όμως θα ‘τανε,
τους στίχους μου να μην ειρωνευθήτε.
Κι’ όπως εγώ για έν’ αδερφό εδεήθηκα,
για έναν τρελόν εσείς προσευχηθήτε.

Νίκος Καββαδίας, Μαραμπού, Κέδρος 1982 (πρώτη έκδοση, Περιοδικό «Ο Κύκλος» 1933)


Ποίηση Νίκου Καββαδία at: http://www.sarantakos.com/kibwtos/kavadias_grammastonpoihth.html

Video at: http://www.youtube.com/watch?v=0UFs-zlfMU0
Μελοποίηση /Εκτέλεση, Δημήτρης Ζερβουδάκης 1989.

Σύνδεσμοι για τον Ποιητή:

http://www.geocities.com/kveragr/
http://www.greece.org/poseidon/work/literature/wordy.html#3
ίσως τα μόνα ελληνικά site που έχουν αρκετά πράγματα.

http://el.wikipedia.org/wiki/Νίκος_Καββαδίας το μόνο site με αρκετές πληροφορίες για την ζωή και το έργο του, ναι είναι στην αγγλική wiki και όχι στην βίκι …

για τα μάτια μιας πουτάνας

Επιβιβάστηκαν στο αυτοκίνητο με προορισμό ένα μαγαζί έξω από την πόλη με καλά γούστα. Σε όλη την διαδρομή λέγανε ιστορίες για το μαγαζί αυτό. Μόλις φθάσανε διαπίστωσαν με απογοήτευση πως το μαγαζί ήταν κλειστό.

-Όχι ρε πούστη, πότε έκλεισε το μαγαζί; Είπε ο νούμερο δύο. Μετά από μερικά δευτερόλεπτα αναμονής ο νούμερο ένα μίλησε επιτέλους ...
-Είναι ένα μαγαζί, που μου 'χουν πει, στο κέντρο της πόλης το "Εσύ; έφυγες!", είπε γελώντας...
Οι άλλοι δυο τον κοίταξαν καχύποπτα, στο τέλος όμως αποφάσισαν να χτυπήσουν και αυτή την πόρτα...

Το γρύλισμα του χειρόφρενου σήμανε το τέλος της περιπλάνησης...

Καθώς κατέβαινε από το αυτοκίνητο είχε την αίσθηση του παντοκράτορα. Κανείς δεν μπορούσε να του την αφαιρέσει εκείνη την στιγμή. "He was on the lose". Πως είναι δυνατόν να ξέχασε τόσο γρήγορα την ζωή του; Η αίσθηση του γνώριμου τον κυρίεψε. Ένιωσε πως ήταν σπίτι του. Το κοκκινομώβ περιβάλλον με τα βαριά λαϊκά άνοιξε την ψυχή του. Τα φτηνιάρικα αρώματα, το γυαλιστερό μπαρ και η γεύση της αγνής μπόμπας ερέθισε την φαντασία του.

Δεν είχε σκοπό να ξοδέψει ούτε ένα ευρώ για τα μάτια μιας πουτάνας ...

... και τίποτε δεν θα συνέβαινε αν αυτή που τον πλησίασε ήταν μια πουτάνα...

Χαϊκού

ένα ανοιξιάτικο χαϊκού … άργησε να ‘ρθει κοντεύει καλοκαιράκι πια, καλώς το …

σκέψη μοναχή
η μαγιάτικη μπόρα
μάτια τέσσερα



haiku by freEagle … at: http://freeagle.capitalblogs.gr
and http://freeagle01.blogspot.com/

photo by Shelly Svoboda «Hannah After The Storm» at:
http://www.ci.golden-valley.mn.us/community/PhotoContest/2008/images/63-HannahAfterTheStorm.jpg

Πως Να Γίνεις Μεγάλος Συγγραφέας

“Δεν έχεις παρά να γαμήσεις ένα σεβαστό αριθμό γυναικών,
ωραίων γυναικών
και να γράψεις κάμποσα υποφερτά ερωτικά ποιήματα.
Μη σε νοιάζει για την ηλικία σου
και για τα νιόβγαλτα ταλέντα.
Πίνε απλώς περισσότερη μπύρα,
μπύρα, πολλή μπύρα
και πήγαινε στον ιππόδρομο τουλάχιστον
μια φορά την εβδομάδα
και παίρνε τα
αν μπορείς.
Είναι δύσκολο να μάθεις να τα παίρνεις:
όλοι οι άσχετοι είναι υποψήφιοι χασούρες.
Και μην ξεχνάς τον Μπράμς σου
και τον Μπαχ σου
και την μπύρα σου.
Μην πολυκουράζεσαι.
Να κοιμάσαι μέχρι αργά το απόγευμα.
Απόφευγε τις πιστωτικές κάρτες.
Τέλος πάντων, πλήρωνε
τοις μετρητοίς.
Να θυμάσαι πως δεν υπάρχει μαλακία
σ' αυτόν τον κόσμο που να κάνει πάνω από $ 50
(το 1977)
Αν έχεις τη δυνατότητα ν' αγαπήσεις,
αγάπησε πρώτα τον εαυτό σου,
μα έχε πάντα υπ' όψη σου την πιθανότητα
μιας ολοκληρωτικής αποτυχίας
-είτε δίκαιη είναι, είτε άδικη
η αιτία της -
μια πρόωρη εμπειρία θανάτου δεν είναι
απαραίτητα κακή.
Μείνε μακριά από εκκλησίες και μπαρ και μουσεία
και να καιροφυλαχτείς
σαν αράχνη-
ο χρόνος είναι σταυρός του καθενός,
συμπεριλαμβανομένων:
της αποπομπής,
της αποτυχίας,
της προδοσίας,
όλης της σχετικής σαβούρας.
Κρατήσου με τη μπύρα.
Η μπύρα τρέφει αδιάκοπα το αίμα,
η μπύρα είναι σύντροφος πιστός.
Πάρε μια μεγάλη γραφομηχανή
και καθώς τα βήματα έρχονται και φεύγουν
κάτω απ' το παράθυρό σου,
πάλεψέ την, άγρια, δώσ' της να καταλάβει.
Βάρα στο ψαχνό.
Και να θυμάσαι τις παλιοκαραβάνες
που πάλεψαν γερά:
τον Χεμινγουεϊ, τον Σελίν, τον Ντοστογιέφσκυ, τον Χάμσουν.
Αν νομίζεις πως αυτοί
δεν τρελάθηκαν
σε μικρά δωματιάκια,
όπως τώρα εσύ,
δίχως γυναίκα,
δίχως φαΐ,
δίχως ελπίδα,
δεν είσαι ώριμος ακόμη.
Πιες περισσότερη μπύρα·
υπάρχει καιρός.
Κι αν δεν υπάρχει,
καλά είναι
κι έτσι.”



Charles Bukowski Η Αγάπη Είναι Ένας Σκύλος Απ’ Την Κόλαση, Αθήνα, 1986, Εκδόσεις Απόπειρα, Επιλογή - Μετάφραση: Γιώργος Μπλάνας, αντιγραφή freeagle.

More about Bukowski at:
http://bukowski.net/
http://en.wikipedia.org/wiki/Charles_Bukowski

More poems at: http://www.poetryfoundation.org/archive/poet.html?id=924

Photos from: http://photobucket.com/