Συναισθήματα: Έρωτας

Τι είναι ο έρωτας;

http://www.focusmag.gr/articles/view-article.rx?oid=46911

Έρωτας! το πιο πολύπλοκο και πιο χαρακτηριστικό ανθρώπινο συναίσθημα!

«Ένα εκρηκτικό μείγμα ηδονής και θαυμασμού, τυπικότατο συναίσθημα της παιδικής ηλικίας! Όταν ένα παιδί ανακαλύπτει κάτι καινούριο ή κάνει κάτι που μέχρι χτες δεν μπορούσε, νιώθει ένα συναίσθημα απέραντης χαράς, αισθάνεται δυνατό και γεμάτο ενέργεια. Ακριβώς αυτό το συναίσθημα προσπαθούμε να αναπαράγουμε σε κάθε νέα ερωτική μας σχέση. Τα πρόσωπα, ο τόπος και τα πράγματα που σχετίζονται μ' αυτές τις στιγμές βαθύτατης ευτυχίας αποτυπώνονται για πάντα στη μνήμη μας. Δεν είναι καθόλου τυχαίο όταν, πολύ αργότερα, ερωτευόμαστε ένα κορίτσι με κόκκινα μαλλιά ή ένα αγόρι με γλυκό χαμογελαστό πρόσωπο. Προφανώς συνδέουμε συνειρμικά και ασυνείδητα αυτά τα χαρακτηριστικά που μας κεντρίζουν έντονα το ενδιαφέρον, με ευχάριστες ή ηδονικές εμπειρίες που έχουμε βιώσει κατά την παιδική μας ηλικία - υποθέτουν ότι κάποια άτομα αγαπούν ιδιαίτερα το κόκκινο χρώμα επειδή αυτό βλέπουμε μέσα από τα μισόκλειστα βλέφαρα όταν στρέφουμε το πρόσωπό μας προς τον ήλιο.»

http://www.focusmag.gr


Αφιερωμένο σε ένα κορίτσι με κόκκινα μαλλιά …


Χρόνια πολλά στους απανταχού ερωτευμένους!
… και μην ξεχνάτε ο μεγαλύτερος έρωτας είναι ο έρωτας με την ίδια τη ζωή!
Τα λεφτά είναι δανεικά!

Συναισθήματα: Φόβος

Αγαπητοί καλή χρονιά!

… φόβος … ένστικτο … συναίσθημα … αρχέγονος μηχανισμός προστασίας όλων των πλασμάτων επί της γης.
Η αίσθηση του κινδύνου προκαλεί την αυτόματη γένεση αυτού του συναισθήματος. Ο κίνδυνος όμως μπορεί να μην είναι πραγματικός αλλά να είναι στο μυαλό μας, τότε ο φόβος μετατρέπεται σε φοβία.
Ο φόβος είναι καλός, μας προστατεύει από τις κακοτοπιές, μας φυλάει, όπως τα έρμα … Η φοβία είναι κακή, μας μαζεύει όταν πρέπει να απλωθούμε, μας βάζει όρια, χτίζει τοίχους γύρω μας …
Ο φόβος έχει πάντα κάτι το γοητευτικό ακόμη και στην αστρονομία:
«Ο Φόβος είναι ο μεγαλύτερος από τους δύο δορυφόρους του πλανήτη Άρη. Ο Φόβος, που έλαβε το όνομά του από την ελληνική μυθολογία και συγκεκριμένα από τη δέκατη πέμπτη ραψωδία της Ιλιάδος, περιφέρεται εγγύτερα στον πλανήτη του από κάθε άλλο φυσικό δορυφόρο στο Ηλιακό Σύστημα.1 »

Και για να μη σας αφήσω παραπονεμένους:

… μετά το περίφημο Αιδώς Αργείοι ο Αίας φώναξε:

«Άνδρες, σταθείτε, κι εντροπή μέσα αισθανθείτε, ω φίλοι.
Ένας τον άλλον στους δεινούς αγώνες εντραπείτε,
να σώσει δυνατή εντροπή τους άνδρες, όχι ο φόβος,
και σ’ όσους φεύγουν δύναμις και δόξα δεν γεννάται.» 2

Πολλές φορές δυο φόβοι συναντώνται και δυο διαφορετικές πορείες ξυπνούν αντίστοιχα δυο διαφορετικούς φόβους …
Να αγοράσω ή να πουλήσω;
Να δεσμευτώ περισσότερο ή να ρισκάρω να καταστρέψω ότι έχτιζα τόσο καιρό;
Εδώ σε θέλω κάβουρα! Τι να κάνει ένας άνθρωπος μπρος σε τέτοια διλλήματα;
Μία η απάντηση μου, αγαπητοί συνκερδοσκόποι: ο τρίτος δρόμος … ο δρόμος της καρδιάς … αφήστε αυτή να αποφασίσει … ακόμη και αν κάνει λάθος έχουμε πάντα την ευχαρίστηση να λέμε ότι την ακολουθήσαμε και πάντα μας οδηγεί σε υπέροχα ταξίδια … και πάντα το ταξίδι είναι αυτό που μετράει, από την εποχή του Οδυσσέα, όταν ο Κύκλωπας του πετούσε πέτρες από τα παράλια της Θράκης…

Οι ασχολούμενοι με τις αγορές έχουμε μάθει να κοιμόμαστε (ή καλύτερα να ξαγρυπνάμε) με τον φόβο αγκαλιά. Ο φόβος είναι φίλος μας, σύντροφος μας στο ταξίδι της αναζήτησης νέων εμπειριών.
Να κλείσω με μια ωραία φράση του Σκοτεινου Χωριου:
Όποιος φοβάται πάει και κοιμάται!
Καλή χρονιά και καλά κέρδη σε όλα τα επίπεδα!
Αναφορές:
1. http://el.wikipedia.org/
2. Ομήρου Ιλιάδα, Ραψωδία Ο΄ (15η), στίχοι 560 – 564.
Εικόνες:
1. Η δημιουργία του φόβου
2. Φόβος, δορυφόρος του Άρη.
3. Ο θάνατος του Αία
4. Οδυσσεύς και Κίκονες

Τα χίλια χρώματα της ζωής ...

Αγαπητοί καλό σας βράδυ…

Είχα στο μυαλό μου να ασχοληθώ με δίπολα γιατί αυτά τριγύριζαν στο μυαλό μου εκείνο τον καιρό … την Κυριακή, 7 Οκτωβρίου 2007 στις 13:50 κατέθεσα την πρώτη μου σκέψη για την αντίληψη του άσπρου – μαύρου ... έκτοτε πολλές εμπειρίες και καταστάσεις άνοιξαν το μυαλό μου προς την κατεύθυνση των χρωμάτων …

Ναι … αγαπητοί δεν υπάρχουν δίπολα, διλλήματα, άσπρα – μαύρα … η ζωή έχει χίλια χρώματα

Το απόλυτο πάντα οδηγεί σε λάθος συμπεράσματα και σε λάθος πράξεις … πολλές φορές ολόκληροι λαοί καίγονται κάτω από το μεγάλο ψέμα της απόλυτης αλήθειας …

Δείτε τους παρακάτω δυο πινάκες… πόση διαφορά στα συναισθήματα σας κάνουν τα χρώματα; Αλλάζουν όλη την αντίληψη σας για την εικόνα .., ναι ή όχι αγαπητοί;




Μιας και μιλάμε για χρώματα ας αποδώσουμε τιμή σε έναν μεγάλο ζωγράφο από τους πρώτους ιμπρεσιονιστές και εμπνευστή του όρου Ιμπρεσιονισμός.

Για όσους αναρωτιούνται ο Claude Monet το 1874 συμμετείχε στην πρώτη έκθεση της ομάδας των Ιμπρεσσιονιστών στο Παρίσι, με τον πίνακα του Impression, soleil levant (Εντύπωση, Ηλιοβασίλεμα).

Ο τίτλος του πίνακα του Μονέ, ενέπνευσε τον κριτικό τέχνης Louis Leroy στην χρήση του όρου Ιμπρεσιονισμός (Impressionism) για πρώτη φορά.

Ζήστε την στιγμή και αφήστε τις έννοιες στην άκρη!

ΥΓ. και αν χάνουμε και μερικά χιλιάρικα δεν χάλασε ο κόσμος … τα λεφτά είναι δανεικά! (Τα σάβανα δεν έχουν τσέπες μάγκες!)

Εικόνες:
Claude Monet
1. Water Garden and the Japanese Footbridge
2. Water-Lily Pond and Weeping Willow
3 & 4 The Magpie
5. Impression, Soleil Levant

Χάνω … αλλά μ’ αρέσει!

Αγαπητοί καλή σας εσπέρα!
Έχω καιρό να δημοσιεύσω τις σκέψεις μου … δεν είχα την πολυτέλεια του χρόνου λόγω προσωπικών ασχολιών … έρχομαι λοιπόν τώρα την αποφράδα τούτη μέρα να εκφράσω κάποιες σκέψεις και συναισθήματα που ίσως οδηγήσουν σε απόφαση …
Πάντα πίστευα ότι πρώτα θα έπιανα τον Μαρξ και μετά τον Μπακούνιν, αλλά οι καιροί πάντα φέρνουν το διαφορετικό, καλό ή κακό, ο χρόνος, μοναχικός κριτής, πάντα δείχνει, ήρθε λοιπόν η ώρα να ασχοληθούμε με έναν άλλο «παίκτη», τον Adam Smith … Στο σύγγραμμά του «Θεωρία των Αισθημάτων» ο Smith παρουσιάζει μια θεωρία για την κοινωνική πράξη σε σχέση με τα συναισθήματα … πρώτα έγραψε για συναισθήματα ο «παίκτης» και μετά την Βίβλο του Φιλελευθερισμού το «An Inquiry into the Nature and Causes of the Wealth of Nations».

Από την «Θεωρία των Αισθημάτων» μεταφράζω ελεύθερα, καθώς δεν έχω βρει ελληνική έκδοση ένα κομμάτι του έργου του:

«Όταν το πρόσωπο που ενδιαφέρεται για μας και είναι ευτυχές με τη συμπάθεια μας, πονάει από την ανάγκη της (συμπάθειας μας), έτσι και ‘μείς, φαίνετε να ευχαριστιόμαστε όταν συμπάσχουμε μαζί του και πονάμε όταν δεν μπορούμε να το κάνουμε. Τρέχουμε όχι μόνο για να συγχαρούμε την επιτυχία αλλά και για να συλλυπηθούμε την αποτυχία. Η ευχαρίστηση που νοιώθουμε κουβεντιάζοντας με κάποιον με τον οποίο μπορούμε να συμμεριστούμε όλα τα πάθη της καρδιάς του, φαίνεται να αξίζει περισσότερο από τις επιπτώσεις του πόνου και της θλίψης που μας επηρεάζει για την αντίληψη της κατάστασής του.»

«As the person who is principally interested in any event is pleased with our sympathy, and hurt by the want of it, so we, too, seem to be pleased when we are able to sympathize with him, and to be hurt when we are unable to do so. We run not only to congratulate the successful, but to condole with the afflicted; and the pleasure which we find in the conversation of one whom in all the passions of his heart we can entirely sympathize with, seems to do more than compensate the painfulness of that sorrow with which the view of his situation affects us. »

Smith, Adam
The Theory of Moral Sentiments
Part I
Of the Propriety of Action
Consisting of Three Sections
Section I Of the Sense of Propriety
Chap. I Of Sympathy
I.I.19

Title: The Theory of Moral Sentiments
Published: London: A. Millar, 1790. Sixth edition.
First published: 1759.

Για το πλήρες κείμενο ακολουθείστε τον παρακάτω σύνδεσμο:
http://www.econlib.org/Library/Smith/smMS.html

Προμηθευτείτε αιμοστατικά και κάντε το «σταυρό» σας σαν καλά παιδάκια!

Μη ξεχνάτε να καλοπερνάτε ωρέ!

Ο Τρυγητός ...

Αγαπητοί καλή σας ημέρα!

Όστις έχει βιώσει τον κύκλο των εργασιών που εκτελούνται εις τους αγρούς, εις τας διάφορας εποχάς του έτους, θα πρέπει να γνωρίζει ότι βρισκόμαστε στην εποχή του τρυγητού ή καλύτερον εις το τέλος αυτού. Λίγα είναι ακόμη τα όψιμα πρέμνα που αναμένουν να συγκομισθούν, οι δε καρποί των, ισχνοί, όψιμοι, με ολοένα μειούμενη περιεκτικότητα εις σάκχαρα λόγω του ψύχους.

Η περίοδος του τρυγητού λήγει σε λιγότερο από μια βδομάδα … κι όμως, εις άλλας περιοχάς των Βαλκανίων η συγκομιδή συνεχίζεται … εις Μολδαβίαν, ξακουστή εν τη υφηλίω για την ποιότητα των οίνων της και του αποστάγματος αυτού, (γαλλιστί: cognac), η συγκομιδή συνεχίζεται … Καλάθια παραγεμισμένα με σταφύλια … ράγες μεγάλες και τρυφερές, άνευ γιγάρτων, απαλές στην αφή, ερυθρού χρώματος, με αραιούς πλην μεστωμένους καλλίβοτρυς, να εξέχουν από τις άκρες των καλαθιών, χαρούμενες κορασίδες κουβαλούν πρόθυμα το εν λόγω φορτίο και το αποθέτουν πλησίον των ραγοσπαστήρων … αι κορασίδες είναι χαρούμενες διότι η εσοδεία πήγε καλά, τούτο σημαίνει περισσότερα χρήματα, περισσότερα αγαθά, περισσότερη ευτυχία …

Αλλά … Φευ! Μολδαβέζα κορασίδα, καλλίπυγος, ήλπιζε εις μεγαλύτερο εισόδημα, μη γνωρίζουσα τα τεκταίνομενα εν χρηματιστηρίοις της Νέας Υόρκης … η τιμή των στέμφυλων κατέρρευσε! Εν μια νυκτί! Αι εσοδείες σταφυλιών όλης της υφηλίου είχον άνευ προηγουμένου παραγωγή! Άλλες, χιλιάδες καλλίπυγες κορασίδες εν τη υφηλίω, ονειρευόντουσαν περισσότερη ευτυχία μέσω της απόκτησης υλικών αγαθών … και αυτές εξαπατήθησαν! Οποία απογοήτευσης! Η απογοήτευσης πλήρωσε την ψυχή της εν λόγω δεσποινίδος!

Τι μπορούμε υμείς αγαπητοί να πούμε γι’ αυτό;

Εκτός από τις συνηθισμένες μαλακίες που λέμε συνήθως για να μεταφέρουμε τα λάθη των επιλογών μας σε ξένες πλάτες;

Εεεεεεεεεεεεεε;

Εικόνες:
1. Moldova, Codru Region.
2. Moldova, Southern Region

Δίπολον Νο1: Ποσότητα ή Ποιότητα;

Αυτή είναι η πρώτη από μια σειρά δημοσιεύσεων που έχω στο μυαλό μου, όπου θα επανέρχομαι από καιρού εις καιρόν ασχολούμενος με δίπολα.





















Το δίπολο αυτό είναι ίσως το ερώτημα της εποχής μας. Μπορείς να το «κολλήσεις» παντού:
Στο φαγητό: ΜΑC ή ο Μήτσος της γειτονιάς;
Στις ταινίες: Multiplex με άπειρες χολιγουντιανές υπερβολές ή κάποιος ποιοτικός κινηματογράφος;
Στον τύπο: ένα καλό άρθρο ή ο ένας τόνος τυπωμένου χαρτιού που φορτωνόμαστε κάθε Κυριακή;

Όμως πουθενά, μα πουθενά, αλλού δεν κολλάει καλύτερα από την μεγάλη Ιντερνετική οικογένεια ή τον συλλογικό νου, όπως μου αρέσει να αποκαλώ το Ιντερνέτ. Οι περισσότεροι από μας όταν ψάχνουμε συγκεκριμένες πληροφορίες στο Ιντερνέτ αισθανόμαστε απογοήτευση γιατί βρισκόμαστε μπροστά σε έναν τεράστιο αριθμό ιστοσελίδων που είτε είναι άσχετες είτε οι πληροφορίες τους είναι φτωχές και παίρνει πάρα πολύ χρόνο για να εντοπίσουμε μια καλή, μια ιστοσελίδα με ποιότητα. Ο μέσος χρήστης απογοητεύεται, βαριέται και κολλάει στην πρώτη, (δεύτερη, τρίτη … εβδομηκοστή πέμπτη), άσχετη σελίδα … είναι η νίκη της ποσότητας έναντι της ποιότητας.

Τελικά όμως είναι όντως δίπολο; Μήπως μπορεί να συνδυαστεί η ποσότητα με την ποιότητα;

Όταν μου ήρθε η πρώτη σκέψη να γράψω για την ποσότητα και την ποιότητα, πριν από μια εβδομάδα, γινόταν αρκετή συζήτηση στα blogs για την ποιότητα του περιεχομένου τους, τώρα βλέπω ότι είναι δυνατόν να συγκεραστούν αυτές οι δυο έννοιες και αρκετοί συνbloggers το έχουν καταφέρει. Είμαι σίγουρος ότι πάμε καλά και ελπίζω στην συνεχή βελτίωση αυτού του ιστότοπου.

Να είστε όλοι καλά.

ΥΓ: πριν αναρωτηθεί κανείς εάν προβάλω την Playmate of the Year ως την ποιότητα έναντι των φωτογραφιών του Spencer Tunick, εξηγούμαι ότι πρόκειται για εικονοπαίγνιο.

Εικόνες:
1η: Sarah Jean Underwood - Playboy magazine’s 2007 Playmate of the Year.
2η: Spencer Tunick - Installation in Dοsseldorf 6 August 2006.

Έχουν συναισθήματα οι καρχαρίες;

Καλημέρα αγαπητοί!

Ανάμικτα τα συναισθήματα, αγαπητοί μου, μετά την χθεσινή συνεδρίαση της 27ης του Σεπτέμβρη του 2007 … ίσως της σημαντικότερης εδώ και τέσσερα χρόνια … δεν άντεχα να την παρακολουθώ, γι’ αυτό και προτίμησα την παρέα αγαπημένων μου φίλων μετά μεζεδακίων και κράσου εις την πλατεία της μικρής μου πόλης… πανέμορφη μέρα η χθεσινή … ο φθινοπωρινός ήλιος χάιδευε τις αισθήσεις και γλυκά συναισθήματα κατέκλυζαν το μυαλό μου … ξέχασα την ψυχρή λογική, τα stop loss, τους ώμους και τα κεφάλια, τις κούπες και τα πιατάκια... είχα σχεδόν ξεχάσει εντελώς τα τεκταινόμενα εν αγοραίς όταν παρατήρησα ένα ... συνηθισμένο φαινόμενο ...

Τα περιστέρια της πλατείας. Πόσο συγχρονισμένα ήταν! Όποτε κάποιος σκόρπιζε λίγους σπόρους όλα μαζί, ως ένα!, κατέβαιναν από το ορμητήριο τους, εάν κάποιος τα τρόμαζε όλα μαζί επέστρεφαν στην ασφάλεια της κεραμοσκεπούς στέγης. Οποίος συντονισμός! Είχα διαβάσει πρόσφατα, το καλοκαίρι, ένα άρθρο, (νομίζω στο Έψιλον της Κυριακάτικης), όπου περιέγραφε τις συντονισμένες κινήσεις των ψαριών, της ρέγγας συγκεκριμένα, αλλά για να καταλαβαίνουμε που το πάμε νομίζω πως και η μαρίδα συμπεριφέρεται το ίδιο...συντονισμένα ... εάν θυμάμαι καλά στο άρθρο περιγραφόταν ο στιγμιαίος και συντονισμένος τρόπος αντίδρασης των ψαριών στα εξωτερικά ερεθίσματα ως κάτι πέρα από το ένστικτο ... ως συλλογικό συναίσθημα ...

Ας επιστρέψουμε στα περιστέρια ... ίδια ακριβώς συμπεριφορά είχαν τα περιστέρια της μικρής μου πόλης με αυτά της Trafalgar Square... είμαι σίγουρος πως την ίδια συμπεριφορά έχουν και τα περιστέρια του Central Park, της Κόκκινης πλατείας, του Συντάγματος ή της Tiananmen... συλλογικό συναίσθημα ... όπως αυτό της μαρίδας ...

Τα παραπάνω είναι αφιερωμένα σε όσους πιστεύουν ότι δεν ανήκουν στην τάξη του συμπαθούς μικρού ψαριού. Το ερώτημα είναι ... έχουν συναισθήματα οι καρχαρίες;